• Auteur / scrittore: Paolo Cognetti
• Uitgeverij: De Bezige Bij / Standaard Uitgeverij
• Jaar uitgave: 2024
• Aantal pagina’s: 157
• Coverontwerp: Moker Ontwerp
• Originele titel: Giù nella valle
• Vertaling: Yond Boeke en Patty Krone
• ISBN: 978-9403131528

https://www.debezigebij.nl/boek/beneden-in-het-dal/

Review:

Het is altijd een plezier om een nieuwe Cognetti te mogen lezen. Hij is sterk in banaliteiten om te zetten in een kunstvorm, om eenzaamheid heel druk te doen klinken en  hij weet hoe hij de menselijkheid een dierlijke drift moet laten bezorgen…

Het boek begint met de kennismaking met twee honden die in de bossen en het dal van Valsesia een tocht ondergaan terwijl de reu elke mannelijke tegenstander doodbijt. De mensen vermoeden dat er een wolf rondloopt en ondernemen dan ook enkele jachtpogingen om het dier te stoppen.

Ondertussen moet Luigi, die werkt bij het politiekorps bosbeheer, de kadavers van de doodgebeten honden ophalen. Zijn zwangere vrouw, Elisabetta, die oorspronkelijk van Milaan vandaan komt en nu in het afgelegen Valsesia woont met haar man, vraagt zich af of ze de juiste keuze heeft gemaakt en voelt zich eenzaam. Vooral op de avonden als haar man drinkt en in zijn ouderlijk huis slaapt. Toen haar schoonvader daar nog woonde bezocht ze hem af en toe en gaf ze hem eten maar hij heeft zelfmoord gepleegd, nadat hij een kankerdiagnose ontving. Nu voelt haar leven leeg.

Door de dood van Luigi’s vader keert ook zijn broer Fredo terug uit Canada, waar hij werkt als houthakker. Tijdens zijn verblijf ontstaat tussen Fredo en Luigi de nodige spanningen, onder andere omtrent het oude huis van hun vader. Maar Fredo heeft ook nog een oude afrekening af te werken…

Dit is een een dun boekje, meer een novelle dan een echt volwaardig boek, waardoor dit op een mum van tijd is uitgelezen. Het toont ook aan dat Cognetti niet alleen in het hoofd van een mens kan kruipen maar ook nog eens in de kop van een hond! Het is dan ook verrassend dat hij begint met het hoofdstuk met de honden. En doorheen het verhaal zullen beide dieren dan ook op de achtergrond blijven rondwaren… Iedereen komt op de één of andere manier wel in contact met hen. Het is ook heel herkenbaar Cognetti door de setting van het alpendorpje dat afgelegen van de bewoonde wereld ligt en waar mensen heel hard op zichzelf zijn aangewezen. En hoewel sommigen ontsnappen uit dat dorpsleven komen ze er uiteindelijk toch terug in terecht.

De rol van Elisabetta is iets te veel onderbelicht want haar bijdrage is héél klein. Hoewel zij een heel interessant personage is dat volgens mij symbool moet staan voor het verlies van jeugdigheid door in een slechte relatie terecht te komen met de verkeerde persoon. Maar waarbij de liefde voor die persoon groter is en allesoverheersend.

Het is geen ‘Acht Bergen’, toegegeven… het verhaal is minder sterk, blijft iets minder hangen. Maar het is wel een kort en heel krachtig verhaal over broederliefde en over het kunnen en/of moeten loslaten van je jeugd en hoe moeilijk het is om dat te doen!

Ik wacht op de dag dat Cognetti ons eens niet in de bergen meeneemt en eindelijk eens een roman schrijft dat zich in een grote Italiaanse stad afspeelt. Maar waarschijnlijk hanteert Cognetti het principe: schrijf wat je kent!