• Uitgeverij: Standaard Uitgeverij (Strips)
• Scenario: Marc Legendre
• Illustraties: Fabio Bono
• Bedenker De Rode Ridder: Willy Vandersteen
• Aantal pagina’s: 40
• ISBN: 978-9002276576

https://www.standaarduitgeverij.be/product/277-tuan-de-barbaar-9789002276576/

Review:

Een extra dik verhaal van De Rode Ridder!

Johan wordt door Merlijn, na Koning Arthurs dood, naar de zuidelijke eilanden gestuurd om zich te plekke van de toestand te vergewissen. Onderweg vindt hij de restanten van geplunderde dorpen, huizen en een uitgebrande abdij waarvan alle monniken vermoord zijn. Als hij aankomt aan een donjon ontmoet hij Zigliora opnieuw, die hij eerder in album 24. De Zwarte Banier al eens ontmoette… zij ontvangt hem gastvrij. Maar als zij op een verkenningstocht een meisje tegenkomen dat hen een koekje verkoopt vallen beide in een diepe slaap. Johan wordt na een tijdje wakker maar Zigliora is verdwenen. Hij vindt haar echter terug in de donjon, in een diepe coma. Dan moet hij zo snel mogelijk een middel halen om haar nog te kunnen redden. Onderweg komt hij echter op aaseters, levende doden en een barbaarse nomad, Tuan, verantwoordelijk voor alle dood en verderf op het eiland!

Sinds Fabio Bono en Marc Legendre de reeks overnamen bleven ze redelijk in de voetsporen stappen van Willy Vandersteen, die hier en daar fantasy elementen verwerkte in zijn verhalen maar toch vooral een historisch element verkoos. Dit is de eerste keer dat er echt een gans verhaal gewijd wordt aan de fantasierijke elementen (meer in de voetsporen tredend van Karel Biddeloo)

En toch blijven historische feiten de kop opsteken: de zwarte dood is in dit album heel belangrijk. Maar ook dat een bende een klein gebied overheerst en schrik aanjaagt en zo de rijkdommen plundert en al wie hen tegen proberen houden vermoorden, op soms de gruwelijkste wijzes. (Zie je aan het begin van dit album vooral)

Bono’s tekeningen blijven fantastisch goed eigenlijk. Ik mis ergens wel de ‘oude’ Rode Ridder maar anderzijds heeft Bono er zo’n nieuw elan aan gegeven en een ‘modernere’ look (minder met kadertjes werken, meer paginavullende scènes) dat dat gemis danig klein blijft…

Ik ben ook benieuwd waar de toekomst van de strips in deze reeks naartoe zullen gaan. Wat mij betreft mogen ze ook elke album vanaf nu 40 pagina’s (of meer) laten bevatten! Meer strip kan nooit kwaad!

Dit album eindigt met een cliffhanger dus we mogen zeker nog meer verhalen verwachten op de ‘zuidelijke eilanden’.

Ook is dit één van de eerste albums sinds het nieuwe elan, de nieuwe vormgeving, gestart werd waar Allis niet in voorkomt. Merlijn en Camelot worden maar kort vermeld. Ik vermoed dat dit de reeks een nieuwe richting moet insturen na de gebeurtenissen van het vorige album ‘Het einde van alles’.

Voor zij die graag in de sferen van De Rode Ridder blijven: er is een nieuwe reeks ‘Galaxa’ (meer daarover later)!