• Auteur: Toni Coppers
• Uitgeverij: Uitgeverij Manteau (Standaard Uitgeverij)
• Jaar uitgave: 2017 (eerste druk) – 2020 (mijn versie)
• Aantal pagina’s: 287
• Serie: Alex Berger
• Omslagontwerp: Studio Immink
• ISBN: 978-9022337677
• Mijn rating: 3,5/5

Synopsis:

Kunnen de doden nog vergeven? Het leven van Alex Berger, ex-chef van de Moordbrigade, staat in de wacht sinds zijn vrouw Camille omkwam bij de terroristische aanslagen in Parijs. Ze werd neergeschoten op het terras van bar Le Carillon. Alex had erbij moeten zijn maar miste die avond de trein. Sinds hij haar verloor, is hij een man zonder hoop: hij drinkt te veel en geeft nergens nog om. Zijn nachten worden gevuld met gruwelijke nachtmerries waarin Camille hem smekend komt vragen waarom hij niet bij haar was, waarom hij haar niet gered heeft. Wanneer zijn ex-collega’s op een dag zijn hulp inroepen bij een vreemde moordzaak, weigert Berger aanvankelijk iedere medewerking. Hij wil met rust gelaten worden. Zijn schuldgevoel is huizenhoog. Sara Cavani, een jonge inspecteur, trekt hem langzaam over de streep. Hoe vaker de moordenaar toeslaat, hoe groter Bergers obsessie met de zaak wordt: dit keer wil hij de trein niet missen. Als hij in het spoor van de moordenaar wordt meegesleurd naar Parijs, bereidt Alex Berger zich voor op de ultieme confrontatie. Daar, in de stad van zijn vermoorde vrouw, zal hij zijn eigen demonen onder ogen moeten zien…

https://www.standaarduitgeverij.be/boek/de-zaak-magritte-9789022337677/

Review:

Mijn tweede Toni Coppers boek dat ik nog maar las tot nu toe (shame on me, I know) na ‘Jacht’ en het eerste in de Alex Berger serie (ik mocht onlangs een recensie-exemplaar van het derde boek in de reeks ontvangen van uitgeverij Borgerhoff en Lamberigts dus wou ik eerst de twee eerste in de reeks lezen)

Het verhaal is bijzonder actueel (zeker nu op dit moment in België het proces voor de aanslagen in Brussels Airport en Maelbeek metrostation aan de gang zijn) aangezien het hoofdpersonage Alex Berger in een depressie verkeerd na de dood van zijn vrouw, tijdens de Parijse aanslagen in 2015. Het lezen van de pijn en smart in dit verhaal hierover voelen heel oprecht en echt aan (bijna alsof Toni zelf mensen kent die erbij waren).

De dood van zijn vrouw Camille zijn in het verhaal ‘De Zaak Magritte’ reeds twee jaar geleden maar nog steeds lijdt Berger aan een soort van PTSD (post traumatic stress disorder) en een zware depressie veroorzaakt door schuldgevoel omdat hij Camille niet heeft kunnen redden, dus niet ideaal om zijn taak als politie rechercheur terug op te pikken. En toch wordt zijn hulp gevraagd door een (ex-) collega, Leroux. Nadat enkele lijken opdoken met een briefje naast hen waarop staat ‘Ceci n’est pas un suicide’. Deze verwijzing naar het werk ‘La trahison des images’ van Magritte wordt nog eens versterkt door een verwijzing naar een ander Magritte werk ‘Les Amants’ (dit werk was het coverwerk van het boek bij eerste uitgave – zie foto hieronder – toen het verscheen in 2017, ter herdenking van de 50ste verjaardag van Magrittes dood)

Wie de boeken van Toni Coppers reeds las weet dat hij een vlotte schrijver is en dat hij met zijn verhalen de lezers boeit. Ook nu leef je mee met Bergers verleden en zijn pijn en ga je actief op zoek naar de dader(s) van de moorden. (Hoewel dit nog maar mijn tweede boek is van hem dat ik lees, heb ik zijn ander werk al klaarliggen om te lezen, een werkje voor 2023!)

Maar, er is een maar in dit boek… maar ik vond het verhaal van Berger op den duur wel heel deprimerend (en ok, ik snap de bedoeling wel natuurlijk) waardoor ik op den duur dacht: ‘zal die nu nooit uit die depressie geraken?’ Er was geen hoop, geen vooruitzicht en Bergers verhaal primeerde iets te veel over de moordzaak in het verhaal. Maar ik heb goede hoop na het lezen van ‘De Zaak Magritte’ dat Bergers verhaal nog wel een wending zal krijgen in de volgende boeken… de volgende is ‘Val’ en dan volgt zijn recentste ‘Offer’… hou mijn blog dus maar in de gaten de komende weken!