• Auteur: Roy Jacobsen
• Uitgeverij: De Bezige Bij (Standaard Uitgeverij)
• Jaar uitgave: 2022
• Vertaald uit het Noors: Rigels øyne (2017)
• Vertaling: Paula Stevens
• Aantal pagina’s: 231
• Cover design: Moker Ontwerp
• ISBN: 978-9403136813
• Mijn rating: 3,5/5

Synopsis:

In Ogen van de Rigel, het derde deel in Roy Jacobsens veelgeprezen romanreeks, verlaat Ingrid het eiland van haar familie, op zoek naar de vader van haar kind. Haar tocht brengt haar dwars door Noorwegen, een land dat overal de littekens van de Tweede Wereldoorlog draagt.
De lange oorlog is voorbij, en Ingrid Barrøy verlaat het eiland voor de Noorse kust dat haar naam draagt. Ze is op zoek naar de vader van haar kind, Alexander, de Russische gevangene die na het zinken van het schip de Rigel aanspoelde op Ingrids eiland. Inmiddels probeert hij zichzelf in veiligheid te brengen door te voet zijn weg naar Zweden te vinden. Ingrid volgt hem, met hun baby in haar armen. De donkere ogen van het kind vormen het enige bewijs dat ze Alexander heeft gekend. Onderweg komt Ingrid in aanraking met collaborateurs, partizanen, vluchtelingen, deserteurs, gelovigen en zondaars, in een land dat overal de littekens draagt van de bezetting. Voor haar reis ten einde komt zal Ingrid zich moeten afvragen of ze wel genoeg weet van de man voor wie ze alles op het spel zet.

https://www.debezigebij.nl/boek/ogen-van-de-rigel/

Review:

Dank aan Standaard Uitgeverij en De Bezige Bij voor dit recensie-exemplaar!

Boek 3 in de Barrøy saga

Na de gebeurtenissen van ‘Witte Zee’ waar Ingrid de drenkeling Alexander ontmoette en uiteindelijk zwanger van hem werd, besluit Ingrid hem te gaan zoeken. De oorlog is intussen voorbij maar de wonden zijn nog steeds zichtbaar in een wonden likkend Noorwegen. Haar zoektocht leidt haar langs woeste bergen, donkere bossen, berghutten, meren en over de grens met Zweden. Op haar tocht ontmoet ze mensen: vroegere verzetstrijders, een Zweedse dokter, een norse dronkaard en een vader en dochter… allen helpen ze haar, hoewel niet altijd van harte. De tocht zou onmogelijk zijn voor haar ware haar dochter, Kaja, niet bij haar, in wiens ogen ze de ogen van Alexander terugvindt, Russische ogen… de ogen van de Rigel. In Ingrids eigen ogen en in degene die ze ontmoet schuilt echter vooral argwaan en wantrouwen, overblijfselen van een oorlog die veel pijn met zich mee bracht.

Ondanks al deze ontmoetingen is Ingrid nog steeds even eenzaam als op haar eigen eiland, dat ze hartsgrondig mist. Maar haar gedrevenheid om Alexander te vinden stuwt haar verder. En niemand zal haar tegen houden.

Opnieuw heb ik heel gemengde gevoelens over dit boek, net als het eerste boek ‘De Onzichtbaren’. Hoewel het vlot leest en die cover terug een pareltje onder de covers is (Moker Ontwerp, zoek hen maar op op Instagram) blijf ik een beetje onwezenlijk achter na het lezen ervan. De dialogen vind ik vaak verwarrend en leiden vaak tot niks, de menselijke interactie voelt altijd wel wat dromerig en afstandelijk aan. Hoewel het hoofdpersonage Ingrid nu niet meer op haar eiland alleen zit (waarschijnlijk de reden dat die conversaties zo zijn omdat ze niet zoveel interactie met andere mensen gewoon is) voelt het toch aan dat dat wel het geval is. Ze laat gans haar leven achter op zoek naar een man waarvan ze niet weet waar hij is en óf hij zelfs nog in leven is, onderweg van kastje naar het muurtje gestuurd wordend, om gans Noorwegen (en een stuk Zweden) te doorkruisen.

En dan is er de schrijfstijl die Jacobsen hanteert. De dag dat ik dit boek las was het buiten aan het regenen, de ene vlaag na de andere, en tegelijkertijd was het in het boek onophoudelijk aan het regenen, waardoor ik het gevoel had dat ik me op dat moment op diezelfde locatie bevond. Zo mooi en zo echt zijn zijn beschrijvingen en zo heerlijk zijn die dan ook om te lezen. Mocht Jacobsen een ode willen schrijven aan zijn land, zonder mensen te laten opdraven in die ode, zou dat het perfecte boek kunnen zijn. Hoe heerlijk is het om de geur van dennen en sparren te ruiken, die niet eens rondom mij staan. Hoe zalig de wind te voelen en te horen die hij laat waaien langs diezelfde bomen. Het ratelen van de trein langs de rails, de stilte even doorbrekend. De weerspiegeling van zon en wolken in het water van de meren die plots opduiken tussen berg en bos, dat te mogen aanschouwen zonder zelf aan een meer te wonen… De road trip van Ingrid gaat over haar zoektocht langs berg en dal, bos en boom… en dat maakt het dan weer waard om jezelf in dit boek te verliezen (in alle drie de boeken trouwens)

Review De Onzichtbaren (boek 1): https://looneybooks79.blog/2022/09/13/boek-recensie-de-onzichtbaren/

Review Witte Zee (boek 2): https://looneybooks79.blog/2022/09/15/boek-recensie-witte-zee/