• Auteur: Mauro Corona
• Uitgeverij: De Wereldbibliotheek
• Jaar van uitgave: 2022 (Nederlands) – origineel Italiaans (2011)
• Vertaald uit het Italiaans: Come sasso nella corrente
• Vertaald door: Marieke van Laake
• Aantal pagina’s: 223
• Omslagontwerp: Rouwhorst + Van Roon
• ISBN: 978-9028450752
• Mijn rating: 2/5

Synopsis:

‘Ik houd van Mauro Corona’s boeken.’ Paolo Cognetti

In de avondschemering loopt een oude vrouw door een kamer. Houten sculpturen omringen haar. Ze streelt ze en denkt aan de man die ze heeft gemaakt. Een introverte, onhandige man, die zijn gevoelens alleen kon uiten in hout. Elk beeld roept een moment op uit het avontuurlijke leven dat die man heeft geleefd: een kindertijd van armoede en verlating, de trots en woede uit zijn jeugd, een liefde die alleen in dromen volledige vervulling kon vinden. 

Mauro Corona vertelt het verhaal van een man die moedig was tot op de laatste dag. Van een onmogelijke liefde, van handen die vertrouwd zijn met hout en rotsen, het verhaal van tijd die voorbijgaat en woorden die de tijd – soms – kunnen stoppen. Het zijn herinneringen aan een leven op het onverbiddelijke ritme van de natuur. Maar bovenal is het een verhaal over de mogelijkheid om in alle moeite die het leven van ons vraagt, altijd onze waardigheid, menselijkheid en ook diepe tederheid te behouden.

https://wereldbibliotheek.nl/product/7075/

Review:

Dit wordt geen makkelijke review en zal ook relatief kort zijn.

Maar maat ik eerst beginnen met de uitgeverij Wereldbibliotheek te danken voor de kans dit boek te mogen lezen en te recenseren. Ik was heel enthousiast een boek te lezen van een Italiaanse schrijver (die ik tot nu toe nog niet kende) die blijkbaar de inspiratie bleek van een van mijn favoriete (Italiaanse) schrijvers, Paolo Cognetti. Dit gezegd zijnde moet ik er nu onmiddellijk bij vertellen dat dit boek mijn verwachtingen echter niet heeft ingelost, jammer genoeg.

En dat is dan ook de reden dat ik in deze recensie minder zal kunnen uitweiden, wat ik bij andere eerder wel kan doen.

Want ik heb geworsteld met dit boek, met de inhoud of eerder met het gebrek aan een verhaallijn in dit boek. Het voelde vaak aan alsof Mauro Corona (what’s in a name) gewoon zijn losse gedachten neer had gepend, gewoon wat in zijn hoofd opdook op dat moment uitbraakte op het papier en dit dan liet verpakken in een boek. Dit klinkt hard en misschien wat oneerlijk voor een schrijver die blijkbaar wel geliefd is bij anderen… maar mijn honger heeft deze schrijver niet gestild (alvast niet met dit boek)

Maar ik moet er eerlijkheidshalve wel aan toevoegen dat hoewel inhoud me niet kon bekoren, ik wel compleet weg was van zijn schrijfstijl, zijn vergelijkingen en beeldspraak. Wat ik las over dat ene personage, de oude man wiens levensverhaal verteld wordt (vermoed ik, nog steeds niet zeker van of dat echt de bedoeling was) en die wegvlucht op zijn berg, wordt vergeleken met de natuur en de vergankelijkheid en de vier seizoenen…

Waar ik ook aandacht wil aan schenken is de wondermooie cover! Rouwhorst en Van Roon heeft hier heel mooi werk geleverd! 👍

Maar zoals gezegd, dit kon voor mij niet genoeg liefde voor dit boek opbrengen. Ik ben er van overtuigd dat er mensen zullen zijn (dat moet ook!) die dit boek zullen verslinden en gewoonweg heerlijk zullen vinden. Misschien kunnen die me dan even, bij een koffie’tje, alles in geuren en kleuren uitleggen?

Jammer. Een verloren kans maar met mooie woorden gevuld! (Iets wat de schrijver zelf min of meer beaamt in zijn nawoord van dit boek)