• Auteur: Marieke Lucas Rijneveld
• Uitgever: Uitgeverij Atlas Contact
• Jaar uitgave: 2020
• Aantal pagina’s: 363
• ISBN: 978-9025470142
• Mijn rating: 4/5

korte inhoud: (volgens website uitgeverij Atlas Contact)

Het is het verhaal van de veearts en zijn ‘uitverkorene’, de dochter van een boer. Tijdens een hete zomer zoeken ze toenadering tot elkaar omdat ze willen ontsnappen aan de grilligheid en de leemten van het plattelandsleven en omdat ze willen ontkomen aan wat er in hen gezaaid is. Gedurende die zomer in 2005 ontwikkelen ze een obsessieve fascinatie voor elkaar.

Mijn recensie:

Hoe akelig mooi kan een verhaal geschreven worden, als het onderwerp verwerpelijk lijkt te zijn? Wel, Marieke Lucas Rijneveld weet duidelijk hoe het moet! Puttend uit eigen ervaringen van verlies en van te functioneren als tussenmens haalt ze haar beste proza boven en beschrijft hier het relaas van een onmogelijke liefde tussen een negenveertig jaar oude veearts en een veertienjarig boerenmeisje. Door het verlies in de familie, door de dood van de ‘Verlorene’ en het weggaan van de moeder, de ‘Verlatene’, kent zij een pijnlijke jeugd en vlucht ze dan ook in de armen van diegene die het voor haar alleen nog maar pijnlijker kan maken. Alles begint onschuldig maar al gauw ontspoort de wisselwerking tussen beide en worden we als lezer meegesleurd in een wervelwind van emoties, zowel die van de ik-persoon (de veearts), als van het jonge meisje, weliswaar door de ogen van de veearts. Zijn wereld vernauwt zich tot haar en haar fantasiewereld, waarin hij zelf verdwaalt. Maar ook zijn eigen illusies leiden tot de vernietiging van onschuld.

Ergens middenin dit verhaal heb ik een pauze moeten nemen, niet omdat ik het boek niet goed vond, maar omdat ik het verhaal tot dan toe tot me moest laten doordringen. Even had ik nood aan een adempauze, zonder echt te weten wat er nog stond te gebeuren (enkel het vermoeden ervan bestond) en constant zat ik met de gedachte: ‘dit is toch een fantasie? Dit is toch niet echt?’

Een nieuwe Lolita zou ik dit niet noemen, hoewel het verwant is aan dat boek door middel van het thema. Marieke Lucas speelt met proza, speelt met beeldspraak en vooral met de fantasie van een meisje op de rand van kind-zijn en jongvolwassenheid! En ze doet dat zodanig goed dat het moeilijk is om het boek echt neer te leggen (tenzij voor die adempauze)

Dit is een relaas over begeerte, fascinatie, obsessie en kinderlijke onschuld. Dit is een verhaal over misbruik van die onschuld en van zichzelf goedpraten over de dingen die men fout doet. Dit is een verhaal over liefde die nooit mag zijn!

Het is lastig te zeggen: ik heb genoten van dit boek. Enigszins wel, maar niet door de thematiek erin, wel door de schrijfstijl en de lange, mooie zinnen die blijven nazinderen! Ook de vele verwijzingingen naar songs uit de jaren 80, 90 en begin jaren 2000 doen vaak verlangen naar mooie zomers, natte lentes, koude winters en kille herfsten van weleer!

Quote:

‘Ik was het die dag, ik was het vliegtuig, ik heb New York in vuur en vlam gezet, ik heb de wereld laten huilen en nu wil ik de wereld troosten door ze de dader te geven.’

Ik geef dit boek dan ook een 4/5 en ik wil hierbij ook even een dank betuigen aan de persoon die me dit boek uitleende, want zonder haar had ik dit waarschijnlijk (nog) niet gelezen! Dank je, Lut!