• Schrijfster: Veerle Maebe
• Uitgeverij: Houtekiet
• Jaar uitgave: 2022
• Aantal pagina’s: 248
• ISBN: 978-9089247360
• Mijn rating: 4/5

Synopsis:

Een vijftigtal getuigen nemen ons mee naar het Vlaamse dorpsleven in de jaren ’40, ’50 en ’60. Ze vertellen over gewoonten en gebruiken, over huizen zonder het minste comfort, kinderarbeid en kindersterfte. Maar ook over het rustige platteland, goede buren en samenhorigheid.
We maken kennis met de echte dorpsmentaliteit die gekenmerkt werd door de nodige couleur locale. Snel zal blijken dat de sociale omgang zich meestal beperkte tot het dorp waar men louter bekenden tegen het lijf liep, waar de voordeur nog openstond en waar de band tussen de mensen, in een tijd met weinig maatschappelijke zekerheid, sterker was dan nu. Tradities zoals pensenkermissen, processies en bedevaarten vormden de hoogtepunten van het jaar en waren vaak de enige verzetjes, want hard werken was de boodschap. Geloof en devotie, die hoog in het vaandel werden gedragen, beheersten een groot deel van het dagelijks leven. Het was de tijd waarin pastoors het voor het zeggen hadden, de tijd van de kroostrijke gezinnen, van de Leuvense stoof en van de boterhammen met smout. Er wordt wel eens gezegd dat het de goede oude tijd was, maar klopt dat wel?

Review:

Dit boek heb ik eigenlijk als kado gekocht voor mijn moeder, die graag over het ‘gewone leven van toen’ leest. Na boeken zoals van Diane De Keyzer gelezen te hebben en over Meneer Doktoor, dacht ik wel dat dit iets voor haar ook zou zijn. Maar ik kon er niet aan weerstaan en heb het eerst al eens gelezen… en ik ben er van overtuigd: dit zal ze kunnen smaken…

Al van kinds aan werden me de verhalen verteld (door mijn moeder en grootmoeder ook nog heel vroeger) van hoe het boerenleven was in een dorp als Hansbeke (ergens in Oost-Vlaanderen, vroeger zei ik altijd: ‘volg de mesthopen en ge komt er op uit’ maar dat is intussen ook al niet echt meer waar door de verstedelijking die zich heeft ingezet.

Dit boek doet min of meer hetzelfde, de verhalen van vroeger vertellen aan de hand van getuigenissen van mensen die allemaal op een leeftijd zijn gekomen dat ze nog weten hoe het was en hoe ze de dorpen hebben zien veranderen.

In verschillende thema’s beschrijft Veerle Maebe het dorpsleven. Thema’s zoals het kerkelijk leven en de vroomheid van de dorpelingen, de vrije tijd en hoe ze vakantie namen, opkomst van nieuwe technieken en auto’s of tractoren maar ook over ziekte en gezondheid en wat men at (of hoe).

Dit was een heel leuk, heel interessant en herkenbaar boek. Ikzelf herken zelfs nog wel een aantal dingen uit mijn jeugd (geboren in 1979, dus heb ik nog net de ommezwaai, naar de verstedelijking, meegemaakt die vooral in de jaren negentig is ingezet)

Ik ben er van overtuigd dat mijn moedertje blij zal zijn met dit boek! En dit zou eigenlijk best een gids mogen zijn naar huidige burgemeesters en mensen op het platteland, een boodschap. Want misschien was het leven toen niet beter, het lijkt me toch veel eenvoudiger en simpeler en vooral, de mensen leken gelukkiger dan nu… haast, stress waren alvast minder van de partij. Tuurlijk waren er toen ook veel zorgen, maar iets zegt me dat we momenteel in een maatschappij leven waar zorgen veel meer aan de oppervlakte komen drijven, en dat mensen er slechter mee omgaan. (Persoonlijke mening, sorry daarvoor!)

Er waren natuurlijk ook veel dingen die minder leuk en minder goed waren: comfort, gezondheid, geld, als je anders was dan de norm (bvb homoseksueel) werd je door de mensen niet aanvaard (onder invloed van de kerk vooral, iets wat nu nog altijd een rol kan spelen, zeker in andere landen) dus het was zeker niet rozengeur en maneschijn in ‘den goeien ouwen tijd’!

Maar oordeel vooral zelf, luister naar de mensen die toen leefden en vooral: geniet alvast van dit naslagwerk!