• Auteur: Ilja Leonard Pfeijffer
• Uitgeverij: Arbeiderspers
• Jaar uitgave: 2020
• Aantal pagina’s: 228
• Coverontwerp: Nico Richter (Foto auteur)
• ISBN: 978-9029540230

https://www.singeluitgeverijen.nl/de-arbeiderspers/boek/quarantaine-2/

Review:

Wie herinnert er zich het desastreuze jaar 2020 nog en de daaropvolgende periode waarbij de ene lockdown en covid-maatregel de andere opvolgde? Wie wíl het zich eigenlijk nog herinneren?

En toch zijn er de getuigenissen die uit dat jaar zijn gebleven. Eentje hiervan is dit boek, deel van Uitgeverij Arbeiderspers Privé-domein reeks, waarin Ilja Leonard Pfeijffer (die onlangs nog de Boon Literatuurprijs in de categorie Fictie en Non-Fictie ontving voor zijn boek Alkibiades) een dagboek van een quarantaineperiode beschrijft.

“Dit is geen prettige planeet voor misantropen. En wanneer elke medemens een potentiële bron van besmetting is, wordt iedereen misantroop.”

Ilja begint twee dagen voor de quarantaine ingaat met dit dagboek, dat hij trouwens destijds voor NRC Handelsblad en De Standaard schreef en elke dag behalve de zaterdag liet drukken in deze kranten. De zaterdagen heeft hij wel in dit boek erbij aangevuld. Dat de ganse wereld in een lockdown terecht zou komen had niemand zien aankomen en vonden velen van ons waarschijnlijk overdreven, zeker voor een ‘gewoon griepje’ zoals het in het begin werd voorgesteld. (ik heb nog steeds een trauma overgehouden aan het feit dat ze het in het begin zo bestempelden, wetende hoeveel slachtoffers het op dat moment al had gemaakt in China)! Italië bleek het eerste Europese land te zijn dat werd getroffen door deze ziekte, deels door de vele toeristen en na het ski-seizoen in de Alpen volgde sowieso de rest van Europa!

Ilja Leonard Pfeijffer beschrijft elke dag de horror in het begin waarbij cijfers over sterfgevallen en besmettingen overheersten, beelden van overvolle ziekenhuizen met te weinig middelen en een tekort aan beschermingsmateriaal, het moeten sluiten van restaurants en winkels (behalve voor levensnoodzakelijke middelen zoals eten, medicatie en voor sommige bleek toiletpapier daar ook toe te horen) en het moeten opgesloten zitten in je eigen cocon. Als je geluk had dan had je iemand bij je maar vele (vooral ouderen) zaten alleen. Dat het ook net die ouderen waren die dubbel en dik moesten opletten voor deze ziekte bleek ook nog eens een extra zorg.

Ilja en zijn Stella zien Genua, waar ze wonen, veranderen in een spookstad waar een enkeling de straat door moet om iets van levensmiddelen te halen. En tot het paranoïde toe handen ontsmetten en uit de buurt van elkaar blijven, zeker bij een klein vermoeden van besmetting. Want op dat moment waren er nog geen degelijke testen en vooral was er nog geen vaccin! Dat waren de dagen dat angst heerste over iedereen!

Ook beschrijft Ilja hoe die angst zich zoal uit: mensen die uit schuldgevoel, omdat ze iemand zouden kunnen besmet hebben en die persoon daardoor de dood hebben ingejaagd, dan zelfmoord plegen. Een dame die drie dagen met haar dode echtgenoot vastzit op het apartementje waar ze wonen want door de symptomen die de man had moet er eerst op corona getest worden, zowel op de dode man als op de overlevende vrouw, maar de testen duren lang en zijn niet altijd even adequaat… gevolg, een dame die vol angst en met haar verdriet vast zit in haar woning met een dode geliefde.

“In het huidige isolement in een angstvallig ontsmet huis met uitzicht op lege straten en een stilgevallen stad is de façade verkruimeld en terwijl elk telefoontje een nieuw sterfgeval kan melden, is er simpelweg weinig anders te doen dan je vast te houden aan geloof, hoop en liefde.”

Quarantaine komt van het Italiaans en is ontstaan in de 14e eeuw tijdens de pestepidemie toen de boten aankwamen in Venetië (ik dacht dat het Genua was, wat dit boek nog een extra ironische toon zou hebben bezorgd maar bleek na onderzoek dat ik verkeerd ben) moest de bemanning veertig dagen wachten eer ze mochten van boord gaan. Veertig dagen = Quaranta giorni en dat werd Quarantena… Dus werd er verwacht dat na veertig dagen alles terug normaal zou worden, vooral in het dagboek van Ilja werd die hoop groter naarmate het einde van die veertig dagen naderden. Maar dat was duidelijk zonder rekening gehouden te hebben met dat smerig virus dat rondwaardde!

Maar als de versoepelingen kwamen bleef Ilja schrijven, bleef hij zijn dagen neerpennen (tot veertig dagen na het einde van de quarantaine, hoe symbolisch!)

“Cosa vuoi di più dalla vita?3