• Bedenker / illustrator / scenario: Jef Nys
• Uitgeverij: Standaard Uitgeverij strips
• Jaar uitgave: 1967
• Pagina’s: 48
• ISBN: 978-9063342210

Review:

Als Jommeke en Filiberke bij een spelletje voetbal hun bal over de omheining van Tist, de vodderaper trappen rest hen niks anders dan deze te gaan zoeken. Terwijl ze daar rondlopen zien ze twee ongure figuren ook op het terrein komen en er iets verstoppen. De nieuwsgierigheid van de twee jongens is té groot en als ze kijken wat de twee mannen achterlieten blijkt het een soort motor te zijn. Ze reppen zich ermee naar professor Gobelijn die het toestel bekijkt, er fouten uithaalt én ze dan installeert in een grote lege ton. Voor het eerst in de geschiedenis is een vliegende ton uitgevonden.

De jongens testen deze onmiddellijk uit, halen er Pekkie en de Miekes nog bij en vliegen het kanaal over richting Schotland, om Mic Mac Jampudding een bezoekje te brengen. Als Mic Mac en Arabella van de eerste schrik zijn bekomen gaan ze met Jommeke een testvluchtje maken maar dan loopt het mis en belanden ze midden in de oceaan terecht. Ze moeten nu zien de motor terug in gang te krijgen én te overleven tot iemand voorbij komt.

De vrienden die achterbleven in het kasteel beslissen een telegram te sturen naar Gobelijn om raad te vragen. Maar daardoor verspreidt het nieuws zich over de ton wereldwijd én ontdekken ook de twee dieven, die de oorspronkelijke motor hadden verstopt, waar deze zich nu bevindt. Een race tegen de tijd ontstaat! Ware het niet dat die vergeetachtige Gobelijn toch voor de nodige vertraging zorgt!

Dit album introduceert de vliegende ton, die in heel wat latere verhalen nog dienst zal doen voor de helden. Maar een ton, ook al vliegt ze, is natuurlijk niet altijd een ideale manier om in te reizen, vooral niet als het regent. En mensen die een dergelijk voorwerp uit de lucht zien komen durven al eens denken dat het iets anders is dan een eenvoudige ton met een troep kinderen en enkele huisdieren erin.

In dit album doet ook een andere professor zijn intrede, iemand die ook later in enkele albums zeker nog terugkomt, namelijk professor Denkekop (de ontwerper van de atoommotor waarmee de ton kan vliegen).

Tijdens het lezen van dit album heb ik me toch een aantal keer moeten inhouden om niet te moeten braken want het drinken van het zoute (vervuilde!) zeewater én het eten van rauwe vis (en niet op de sushi-kind of way) deed mijn maag toch af en toe eens keren. Geen wonder dat ook de ‘Rosse Snor’ op het einde geen vis meer kan zien!

En ook nu komt er een heel stereotiep beeld van man-vrouw aan bod als er lakens aaneen genaaid moeten worden… Filiberke blijkt daar niet zo sterk in te zijn… Dat komt volgens de Miekes omdat dat ‘vrouwenwerk’ is natuurlijk… Hoe toelaatbaar zouden dergelijke uitspraken hedentendage nog zijn?