• Auteur: Forugh Karimi
• Uitgeverij: Meridiaan Uitgevers / Dewolken.nu
• Jaar uitgave: 2025
• Pagina’s: 528
• Coverontwerp: Nanjz Toekab
• ISBN: 978-9493305274

https://www.meridiaanuitgevers.com/boeken/in-mijn-ogen-draag-ik-wolken

Review:

Kroniek van een oorlog

Psychiater Widá Dost en journalist Margot vertrekken vanuit Nederland met de auto naar Athene. Margot wil een reportage maken over Afghaanse vluchtelingen, zoals ook Widá zelf ook op haar vijftiende in de jaren negentig vanuit haar geboorteland moest vertrekken om te vluchten voor de vreselijke oorlog daar. Onderweg stoppen ze bij de zus van een Afghaanse collega van Widá in Frankfurt en in Wenen bij een vriendin van Widá’s moeder en het verblijf dat Margot regelde in Athene heet ‘The Owl’s Nest’, een B&B. Een toeval dat de naam van het verblijf net verwijst naar het dier waarnaar Widá als kind altijd werd vernoemd, de uil. Dat deze reis voor Widá nog een extra reden heeft weet Margot niet.

Tijdens hun trip dwalen Widá’s gedachten constant af naar haar herinneringen naar haar verleden. Hoe ze als kind in Kabul woonde met haar moeder en haar grootmoeder Bibí en het land geleidelijk aan zag wegzakken in een oorlog die het land dieper in een crisis deed belanden en hoe de belangen van landen als Amerika en Rusland hierin een grote rol begonnen te spelen maar als puntje bij paaltje kwam lieten ze de bevolking stikken.

Widá’s vader was een opstandeling en werd opgepakt en ze zag hem nooit meer terug. Gelukkig ontmoette haar moeder, (madár) Sjirín, haar collega Aghagul die Widá als zijn eigen dochter opvoedde. Als ook een nicht van Bibí, Begóm met haar dochter Massomá bij hen komt wonen, samen ook met Sjiríns broer oom Fahím, komen daar al eens spanningen bij te pas. Maar het is toch belangrijk familie, zeker in tijden van nood en crisis, dicht bij je te kunnen hebben. Massomá wordt dan ook heel snel het kleine zusje van Widá. Het is dan ook door hun ogen dat we zien hoe het land geleidelijk aan verandert en de rechten van vrouwen geleidelijk aan teruggeschroefd worden, volgens de religieuze wetten van de extreme vorm van Islam die zijn intrede doet. Vrouwen horen thuis te blijven, mogen niet studeren, moeten hoofddoeken dragen, mogen niet zonder een man op straat komen… (momenteel hanteert de Taliban opnieuw deze wetten).

“In Afghanistan werden uilen gezien als boodschappers van rampspoed. {…} de uil is onheilspellend.”

Deze manier van leven wordt al snel onleefbaar voor verschillende mensen en als de oorlog dan ook nog eens een hoogtepunt bereikt, is de beslissing gevallen dat Widá samen met haar oom Fahím, tante Razzia en hun kind Ghezal het land ontvluchten en op zoek gaan naar een beter leven.

De volwassen Widá heeft dan ook nog steeds een groot schuldgevoel omdat ze haar familie achterliet maar vooral hoe ze haar ‘zusje’ Massomá in de handen van dit vreselijke regime achter moest laten. En daarom gaat ze nu dan ook naar Athene want ze heeft gehoord dat een kans op verlossing maar zal ze haar oude belofte kunnen nakomen? Zal ze het laatste deel van het verhaal kunnen afwerken?

‘”Waar moet het naartoe met deze wereld? Al die landen die onveilig worden, mensen die op de vlucht slaan, en hier in het Westen wordt iedereen steeds harder en genadelozer…” Ze zuchtte.’

Het minste dat je kan zeggen van dit boek is dat het een binnenkomertje is. De wereld die in dit boek beschreven wordt is geen fantasiewereld, maar de pure realiteit. Delen van het verhaal zijn dan ook gebaseerd op waargebeurde feiten, deels zelfs uit het leven van de auteur of van kennissen van haar. Het biedt inzicht op de gevolgen van inmenging van buitenaf om dan aan je lot overgelaten te worden, opkomst van extremen en de strijd tussen verschillende groeperingen binnen hetzelfde land, waarbij minderheden quasi altijd onderdrukt worden. En het ergste is dat Afghanistan tot op de dag van vandaag nog steeds de gevolgen hiervan draagt. Het verhaal van Widá is een verhaal van zoveel mensen en het is maar aan weinige gegeven dat zij de kansen krijgen dat het personage (en ik vermoed dat dat ook voor de auteur zelf zal gelden) in dit boek krijgt. En wat nog veel belangrijker is is dat je als lezer (en daarom raad ik dit en gelijkaardige boeken altijd aan aan mensen die een heel rechtlijnig en met oogkleppen op wereldbeeld hebben) de ernst, de pijn maar vooral ook het verdriet van de realiteit ziet sijpelen door de lijnen heen als ware het tranen die uit het boek druppelen.

Maar het boek gaat ook en vooral over vriendschap, over begrip, over familie en over leven met elkaar. Het is een kroniek van een meisje dat opgroeit in een wereld die beperkt is tot de plaats waar ze is opgegroeid maar waar de wereld voor haar wordt opengetrokken, uit noodzaak maar daarom niet uit eigen wil. Dit is voor mij alvast één van de meest hartverscheurende verhalen die ik dit jaar al las en staat steevast hoog in de lijst van boeken die ik iedereen vanaf nu zal aanraden om te lezen want een Must-Read is dit sowieso! Dit is een boek met hart, maar vooral met een constante traan in de ooghoek!

Met dank aan Meridiaan Uitgevers en Dewolken.nu voor dit recensie-exemplaar.