• Bedenker / illustrator: Merho met medewerking van Ivan Adriaenssens en Kristof Fagard
• Uitgeverij: Standaard Uitgeverij strips
• Jaar uitgave: 2011
• Pagina’s: 46
• ISBN: 978-9002243202

https://www.standaarduitgeverij.be/product/127-de-pepermunten-9789002243202/

Review:

Tomboy, Fanny’s vriendin, heeft een oude boerderij gekocht op het platteland om af en toe te kunnen ontsnappen van de drukte in de stad. Ze heeft dan ook aan Fanny gevraagd om haar te helpen om het huis wat op te ruimen en op te kalefateren. Fanny neemt Alanis mee zodat die twee elkaar wat beter kunnen leren kennen want Alanis’ jaloezie speelt toch wel parten in hun vriendschap. Als ze aankomen zien ze er een filmploeg, onder leiding van Werner Sausbinder, die er een film rond Wereldoorlog I wil maken. Daarom wordt er volop gewerkt en gegraven om de loopgraven na te maken die er destijds ook waren op diezelfde plaats. Maar Sausbinder heeft echter een andere reden om op die plek aan het graven te slaan.

Om de schijn toch hoog te houden dat er een film wordt gemaakt en omdat de producer / geldschieter langs komt, zoekt Sausbinder enkele figuranten, dus schakelt Fanny onmiddellijk haar familie in. Maar ook Van der Neffe en zijn re-enactment groep komen langs waardoor Marcel letterlijk en figuurlijk door de modder mag kruipen van Leon. Intussen merkt Nopel op dat er wordt gegraven even verder van waar de film wordt opgenomen en alleen als er heel wat lawaai wordt gemaakt bij het maken van de opnames. Al snel wordt de familie betrokken in een kat-en-muisspelletje en ontstaat een strijd voor een schat uit de Eerste Wereldoorlog! Als dan ook nog eens een oude bekende opduikt die het gemunt heeft op Alanis en Tomboy, dan wordt het helemaal te gek!

Dit album is er eentje om vingers en duimen van af te likken. Veel verwijzingen naar de Groote Oorlog (loopgraven, vliegtuig, Duitsers…), de concurrentiestrijd tussen Alanis en Tomboy om Fanny’s aandacht (en dit terwijl Fanny de beide vriendinnen gelukkig tracht te houden), Nopel en Charlotte die zich niet laten in de luren leggen en Marcel die nog maar eens (zie Geeeef Acht!) onder het bewind van zijn tirannieke buur terechtkomt maar daardoor zijn snedige humor en vooral sarcastische beledigingen aan het adres van Van der Neffe niet laat vallen.

Sinds de vernieuwing in de reeks (naam, vormgeving) heeft Merho heel duidelijk een nieuwe adem gevonden en dat doet me enkel maar deugd na een paar dozijn albums die me iets minder lagen bij het herlezen ervan. Op naar meer!