• Auteur: Roxane Van Iperen
• Uitgeverij: Thomas Rap / Standaard Uitgeverij
• Jaar uitgave: 2023
• Aantal pagina’s: 381
• Coverdesign: Riesenkind
• ISBN: 978-9400408562

https://www.thomasrap.nl/boek/dat-beloof-ik/

Review:

In ‘Dat beloof ik’ volgen we M. een twaalfjarig meisje dat vastzit in een situatie waarbij zij en haar broertje machteloos toe moeten zien hoe haar vader hun moeder terroriseert. M. zelf is dan ook vaak op de vlucht van huis en altijd een buitenbeentje op school, telkens een nieuwe school doordat haar ouders vaak verhuizen en ze telkens opnieuw moet beginnen, opnieuw moet zoeken naar een plaats in het geheel. Doorheen het verhaal is dat de rode draad: het vluchten en de zoektocht naar een plaats waar ze zich veilig kan voelen.

M. zoekt haar toevlucht in de natuur en bij paarden en ook bij andere buitenbeentjes die ze tegenkomt. Maar haar wantrouwen en keiharde visie op het leven, gevormd door haar situatie thuis, zorgt voor conflict en voor slechte keuzes waarbij ofwel haar korte vriendschappen of zelfs haar broertje slachtoffer worden.

Dit boek mag gerust in dezelfde categorie als de boeken van Marieke Lucas Rijneveld, van Douglas Stuart en ‘A Little Life’ van Hanya Yanagihara geplaatst worden. Dit is een opeenhoping van ellende en van het ene schrijnende beeld naar het andere. Het boek zou deels geïnspireerd zijn op het leven van de schrijfster zelf, hoewel ze zelf beweert dat het zeker niet autobiografisch is. Maar al is maar een fractie van de gebeurtenissen in dit boek gebaseerd op de realiteit dan nog wekt het het nodige medeleven op.

Je kijkt (gluurt?) als het ware mee over de schouder van M. en beleeft alles zelf en voelt ook alles zelf mee. De pijn van niet geliefd te zijn, niks juist te kunnen doen, alleen maar de verkeerde beslissingen te maken… het snijdt in het vel van de lezers!

Enkel bij het laatste deel was ik niet echt meer mee en vond ik dat het verhaal een ietwat rare wending nam. Ik volgde het verhaal niet meer op dat moment. Het voelt ook heel onafgerond af waardoor ik het gevoel heb dat het verhaal van M. nog niet volledig verteld is.

“Ze telde praatpalen, benzinestations, rotondes, huizen en bushokjes, maakte sommen in haar hoofd in de hoop een patroon te ontdekken.”

M.

Het feit dat we een verhaal meevolgen van een kind dat anoniem blijft op enkel de letter M. na doet het verhaal nog schrijnender aanvoelen, alsof haar anonimiteit nog extra bijdraagt aan het gevoel dat ze nergens bij hoort, niemand haar lief kan hebben. Of misschien is het het biografische element maar dat de schrijfster geen verbanden wil leggen met haar eigen ervaringen?