• Auteur: Pol Dehullu
• Uitgeverij: Aspe NV (Uitgeverij Manteau / Standaard Uitgeverij)
• Jaar uitgave: 2020
• Aantal pagina’s: 253
• Coverontwerp: Wil Immink Design
• ISBN: 978-9022337271

https://www.standaarduitgeverij.be/product/pontifex-9789022337271/

Review:

Pontifex: synoniem voor bisschop, komt van het Latijns voor ‘bruggenbouwer’

Gilles Perrier is een priester zonder kerkgemeenschap. Als hij onderzoeksjournaliste Eva Storms ontmoet op de trein en hoort dat ze onderzoek doet naar de Kerk, wil Gilles zijn boekje wel opentrekken en mee helpen met het onderzoek.

En dan sterft tijdens de Brugse Bloedprocessie de bisschop. Mensen zijn geshockeerd door dit nieuws. Maar dan verdwijnt ook nog eens het lijk van de bisschop en besluiten Gilles, Eva en student Wolf Garcia zich met de zaak bezig te houden. Dit is echter niet naar de zin van het bisdom dat de priester onder druk zetten en zelfs bedreigen.

Pol Dehullu schrijft wat hij kent, een van de tips die ze beginnende schrijvers geven past hij met andere woorden toe. Zelf was hij jaren pastoor van Jabbeke maar door gezondheidsproblemen moest hij zijn job opgeven als pastoor. Hij is nu priester-schrijver (of is het schrijvend priester?). De job als schrijver werd hem door wijlen Pieter Aspe aangeraden. En dat is ook heel duidelijk te herkennen in zijn boeken want er is een heel afgetekende invloed van Aspe terug te vinden. Vooral dan in de beschrijvingen die Dehullu doet van eten en drinken en een zekere vleug erotiek. De man is zeker geen wereldvreemde priester, zoveel is duidelijk.

Maar is het boek een thriller? Ik betwijfel of we het verhaal zodanig mogen en kunnen beschrijven. Er ligt een vleug mysterie in, Dehullu doorspekt het verhaal ook met de nodige intrige en humor maar echt spannend wordt het nooit.

En wat mij vooral stoorde in het verhaal is de hoeveelheid bladvulling door de vele (onnodige) uitgebreide beschrijvingen van aantal keren dat zijn personages gaan eten met daarbij de ganse menukaart en zelfs (verdoken?) reclame voor restaurants en drankgelagen in de steden die hij bezoekt in het boek. Dit kan natuurlijk een gevolg zijn van zijn voorliefde voor een Bourgondische levensstijl maar in een literair werk vind ik het eigenlijk onnodig en best wel storend. Vooral omdat dit alles helemaal niet bijdraagt aan het verhaal zelf en zoals eerder vermeld meer als bladvulling dient. Moet een debuut minstens 250 bladzijden tellen misschien?

En waar ik het in dit boek ook best moeilijk mee had was bepaalde hoofdstukken die sprongen van hak-op-de-tak waardoor ik het verhaal op dat moment niet altijd volgde. Als ‘veellezer’ twijfel je dan op zo’n moment wat aan jezelf en vraag je je af of je wel diep genoeg in het verhaal en of je iets hebt gemist. Jammer wel!

Het is een verhaal dat anderzijds heel snel wegleest en dat heel wat mensen die houden van een ‘verstand-op-nul’-verhaal zal bekoren. Na een drukke werkdag of op reis of op een druilerige zondag in de zetel vertoeven met een boek over de gebruiken (en misbruiken) van een aantal figuren in de kerkelijke sfeer zal de fans van Aspe zeker aanstaan!

Momenteel staat zijn opvolger ‘Claustrum’ klaar. Benieuwd of er intussen iets veranderd is aan zijn stijl.